Woensdag vertrekken we naar Kaikoura, de plek om walvissen en dolfijnen te zien. Direct als we bij de kust aankomen staan er auto's langs de weg en mensen kijken naar het water en de rotsen: zeehonden! Uiteraard parkeren wij ook en zien heel dichtbij allemaal zeehonden die zich heerlijk warmen aan de zon. Ongegeneerd zakken ze onderuit en vleien zich over een rots, je bijna in de waan latend dat ze speciaal voor je poseren.

Kaikoura is een typisch toeristisch plaatsje met weinig allure, veel (ongezellige) horecatentjes en souvenirwinkeltjes. We informeren naar de boottochten maar die middag varen ze niet meer door de sterke wind dus reserveren we voor de volgende dag. Als je geen walvissen ziet krijg je 80% van je geld terug dus kennelijk zijn ze nogal zeker van hun zaak. Dat is mooi! Het is donderdag gelukkig mooi weer maar als we aankomen horen we dat wij de laatste boot zijn die die dag uitvaart want de wind trekt erg aan. Wat een geluk (dachten we toen nog)! ‘s Morgens kijken ze met kleine vliegtuigjes waar de walvissen ongeveer zitten zodat ze weten waar ze naartoe moeten varen. Ze blijken die ochtend vrij ver te zijn en er wordt ons verzocht binnen te gaan zitten omdat de zee nogal ruw is ('it's gonna be a bumpy ride'). De kinderen zijn erg enthousiast door het harde varen over de woeste golven en hebben het grootste plezier. Na een minuut of tien worden ze al een stuk rustiger en merk ik vooral aan Roemer dat hij zich niet helemaal oke voelt. Ik voel me ook niet helemaal goed maar prent mezelf in dat ik het me maar verbeeld. Tom verzekert me dat hij nergens last van heeft. De walvissen laten zich ondertussen nog niet zien, steeds wordt de boot stilgelegd en speuren we verwachtingsvol het water af. Nouja, het water, de kolkende zee kun je beter zeggen. Als de boot stil ligt zie je pas echt hoe hoog de golven zijn! Gauw weer zitten want dit bevordert onze gemoedstoestand niet. Na talloze vruchteloze pogingen waarbij we steeds verder op zee komen meld de kapitein dat we teug moeten, dat het helaas niet is gelukt walvissen te vinden. Hoe graag ik ook walvissen had willen zien, op dat moment is het enige wat ik wil terug en van die boot af. Dat duurt helaas nog bijna anderhalf uur en dat moeten we uitzitten. Na een tijdje sukkelen begint Roemer opeens wild te gebaren en geeft aan dat hij moet spugen, keurig in het zakje. Bella, die normaal nooit spuugt, vraagt even later 'wat voel je dan mama als je misselijk bent?' om binnen een minuut een flinke golf recht vooruit te produceren! Ze wist echt niet wat haar overkwam (wij ook niet). De bemanning is kennelijk wel wat gewend en deelt dozen met tissues en spuugzakjes uit. Gelukkig is de groene skai-bekleding snel weer schoon (voor het oog)en hebben de mensen voor ons het niet eens in de gaten! Er lijkt geen eind aan te komen en als ik naar Tom kijk zie ik toch echt dat de gezonde kleur van zijn gezicht af is en dat hij zich wel eens beter heeft gevoeld. Ontkennen is de beste remedie lijkt hij te denken. Eindelijk is daar de haven en kunnen we voet aan wal zetten. Maar we komen bedrogen uit als we denken dat alles meteen weer goed is; het duurt nog een paar uur voordat we weer een beetje stabiel zijn en weer een wijntje durven nemen (je moet toch wat). We vertrekken meteen richting Christchurch waar we de laatste nacht in de camper doorbrengen. Hoera, we hebben het volbracht! Vijftig dagen en nachten, haha! Zeg maar eerlijk, wie van jullie had gedacht dat we het niet zouden redden???

Vrijdag zijn we druk met tassen pakken en opruimen en leveren we de camper in. De grondige inspectie die bij het ophalen werd uitgevoerd laten ze tot onze verbazing nu achterwege. De zorgvuldig weggepoetste kras achter door een kleine miscommunicatie van ondergetekenden (ja, niet alles loopt op rolletjes) bij het iets te strak inparkeren tegen een verkeersbord wordt derhalve niet opgemerkt.

We hebben de bagage op de camping achtergelaten in een cabin waar we de laatste (korte) nacht slapen. Een vrijstaand zeshoekig huisje met twee slaapkamertjes en een eigen douche en toilet! Wow, wat missen we onze medetoiletgangers al snel!