Vanaf Te Anau steken we dwars door naar het oosten richting Dunedin, een middelgrote plaats met veel Schotse invloeden. We slapen onderweg in een klein plaatsje en zijn woensdag in Dunedin. Aangezien het weer eens regent en de kerk en de chocoladefabriek (voor ieder wat wils)'s middags al dicht zijn gaan we naar de bioscoop. Dit keer wordt het Yogi Bear in 3D uitvoering. Roemer zit naast Tom en wil perse de bril niet op. Na de film zie ik striemen op Tom z'n hoofd en blijkt dat hij niet in de gaten had dat er een kinder-en volwassenenformaat bril was. Begrijpelijk dat Roemer die bril niet lekker vond zitten!

De volgende ochtend gaan we naar de chocoladefabriek van Canterbury waar we een wervelende rondleiding krijgen van een belerend meisje in een paarse overall die haar zakken vol ingepakte chocolaatjes heeft die ze bij ieder goed antwoord van een van de deelnemers glimlachend toewerpt. Well done! We voelen ons een beetje als een paar zeehonden die na een goed kunstje een visje krijgen, maarja, alles om die zak vol te krijgen voor de kinderen natuurlijk. Later blijkt ongeveer de hele inhoud van de zak niet te eten met roze marshmellow vullingen en chocolade met bananen- en ananassmaakjes! Roemer loopt trouwens een uur lang met zijn neus dicht en ik ben even bang dat hij nooit meer chocola eet. Gelukkig is hij het al gauw vergeten en tuffen we door naar het volgende avontuur. Er is een mooi oud treinstation en het enige echte kasteel van heel Nieuw Zeeland, Larnach Castle bevindt zich op het schiereiland vlak buiten het stadje. Laat dat nou ook op de weg zijn naar de albatrossen en pinguins, wat handig allemaal, twee vliegen in een klap! Het kasteeltje is leuk en vooral voor de kinderen heel spannend want we mogen helemaal naar binnen. Er is een prachtige tuin omheen en een fantastisch uitzicht over de baai. We eten in de kasteeltuin een (vies) broodje en gaan door naar de albatrossen. Bij het uitkijkpunt zien we er af en toe een van veraf, ze zijn echt gigantisch, de spanwijdte van de vleugels kan meer dan 3 meter worden! Maar we hebben geen zin in een hele boottocht om ze allemaal van dichtbij te kunnen zien en rijden door.

's Avonds komen we terecht in een klein plaatsje dat Oumaru heet. We rijden een rondje door het dorp en buiten de gebruikelijke winkelstraat met veel reclameborden en smakeloze pandjes was er een soort havenbuurtje met prachtige oude Victoriaanse gebouwen van zandsteen uit de tijd dat het een florerende haven was voor wol en meel, twee straten vol. Een beetje vergane glorie maar je zag overal toch bedrijvigheid, een wijnproeverij, een hotelletje, een meubelmaker en andere handerarbeid, een Pinguinclub (?) etc. Aan het eind zit een enorm gebouw waar een restaurant in blijkt te zitten. Het is een waanzinnige ruimte wat vroeger o.a. een meelopslag is geweest met een groot bargedeelte en daarachter het restaurantgedeelte, heel basic en stoer ingericht met hele grote tafels en houten banken (deed ons veel denken aan de loods Ireen!). Het eten is boers en erg lekker en ook de wijn smaakt uitstekend. Dit was een welkome afwisseling op de alledaagse restaurants die je af en toe de neus uit komen! Als we in het donker naar buiten lopen blijken de geeloogpinguins net bij de pier te lopen; ze zijn heel klein en huppen wat onhandig en angstig rond maar we hebben ze toch even gezien!