Op de terugweg wil ik echt even stoppen bij een manege waar ik een bordje van had gezien. Ik wil heel graag paardrijden en dit is natuurlijk de uitgelezen plek om dat te doen. Ze hebben om 5u een rit staan naar het strand van 3 uur (!) en na overleg kan ik nog mee! Dat is mooi, dan heb ik nog een half uur om een boterham te eten en me om te kleden. Als ik hoor dat er ook 3 mensen meegaan die nog nooit op een paard gezeten hebben ben ik zo vrij om een beetje een vlot paard te vragen als dat kan. Er is niets erger dan 3u op een slome knol te sjokken. Ik krijg Rocket toegewezen en na een vervelend stuk stappen over de overharde steentjesweg gaan we ook met de paarden de glooiende heuvels in richting het strand. Ik geniet weer met volle teugen, niet in de laatste plaats omdat het vanaf de rug van een paard is! Het blijft verschrikkelijk mooi, ook de tweede keer. Op het strand splitst de groep zich gelukkig toch even en mogen we eindelijk rennen! Fantastisch natuurlijk en ik probeer niet teveel te denken aan de spierpijn die ik morgen zal hebben. We zien hier en daar ook weer zeehonden en vooral de paarden zijn alert want die houden er niet van. Heel maf natuurlijk, dat je op het strand tussen de zeehonden aan het paardrijden bent... Waarom doe ik dit niet vaker in Nederland? Gelukkig kan ik een lift krijgen naar Collingwood waar Tom met de kinderen op de camping is gaan staan en sluip ik om een uur of 10 voldaan in een al stille camper. Maandag gaan we toch weer even terug want we hebben de landtong van Farewell Spit nog niet gezien. Ook weer heel mooi en daarna rijden we het hele stuk weer terug want je kunt hier niet verder.