Het is niet leuk genoeg om te blijven hangen dus we zakken de volgende dag verder af naar Waihi Beach, een klein rustig plaatsje aan de kust met een goede camping op loopafstand van het prachtige weidse strand en de zee. De camping heeft zelfs een flink zwembad met glijbaan, zonneterrassen en een whirlpool! We hebben een van de laatste plaatsen en kunnen in elk geval geen 2 of 3 dagen blijven want dan zitten ze vol. Hmm, jammer. Het is inmiddels 1^e kerstdag en vanaf 2^e kerstdag gaan de Nieuw Zeelanders kennelijk op pad. 's Avonds bereiden wij ons heerlijke eenpanskerstdiner in de (overigens prima uitgeruste) gemeenschappelijke gaarkeuken waarna we in gezelschap van andere campinggasten ons diner binnen hebben opgegeten ivm de kou (...). Ondertussen denkend aan jullie allemaal, het is ochtend in Nederland en de voorbereidingen voor het zes-gangendiner met passende wijnen zijn vast in volle gang.

De volgende dag schijnt de zon uitbundig en lijkt het eindelijk echt een mooie dag te worden! Ik ga toch maar even vragen of er niet iemand geannuleerd heeft en zowaar, we kunnen blijven. Wel even verhuizen naar een smal plekje maar daar draaien wij onze hand niet meer voor om. Een heerlijk dagje gelummeld op het strand, kinderen in zee, emmertjes, schepjes, meer hebben we niet nodig! We betrappen onszelf wel op dat we stiekem op zoek zijn naar de ligstoelenverhuurder, of een windschermpje maar in elk geval een strandtentje. Hoezo verwend? Op geen enkel strand zie je een cafeetje ofzo. Dit strand had er zowaar een net van de het strand af, heerlijk geluncht en weer terug naar onze handdoeken.

Het strand is zelfs zo verleidelijk dat ik (Vanessa) de volgende ochtend besluit te gaan hardlopen langs de branding. Schoenen aan of niet? Nee, waarom zou je. Nou, dat heb ik geweten; amper 20 min. rennen leverde me 4 dagen ongelofelijke spierpijn op in mijn kuiten! Ik kreeg al zo'n vaag vermoeden toen ik iedereen met schoenen zag rennen en ik mijn achillespezen steeds verder voelde oprekken...